Rozmowa, która utknęła w schemacie „Dzień dobry”, „Jak minął dzień?”, „U mnie w pracy jak zawsze”, „U mnie też”, staje się szybko emocjonalnym odpowiednikiem białego szumu. Jest przyjemna w tle, ale nie angażuje, nie pozostawia śladu, nie buduje więzi. W kontekście platform do nawiązywania relacji, gdzie celem jest przecież głębsze poznanie i znalezienie prawdziwego połączenia, taka wymiana zdań jest jak bieganie w miejscu – zużywa energię, ale nie posuwa do przodu. Problem nie leży w samym pytaniu o dzień – jest ono naturalnym i życzliwym gestem otwarcia. Problem zaczyna się wtedy, gdy staje się ono głównym, a często jedynym, motorem rozmowy przez kolejne dni. Taka dynamika nie prowadzi do pogłębienia znajomości, a jedynie utrzymuje kontakt na poziomie powierzchownej uprzejmości. Po kilku dniach takiej wymiany uczestnicy czują pustkę i frustrację, choć trudno im wskazać konkretny powód – w końcu „rozmawiają”. Jednak rozmowa pozbawiona esencji, osobistych refleksji, wzajemnej ciekawości światów wewnętrznych, jest jak pusta skorupa: ma formę komunikacji, ale nie ma w niej treści, która mogłaby zbudować pomost między dwiema osobami.

Dlaczego tak się dzieje i jak temu zapobiec? Pułapka „dnia codziennego” wynika z wyboru najprostszej ścieżki poznawczej. Pytanie o dzień jest łatwe, bezpieczne i nie wymaga wysiłku ani ryzyka ujawnienia czegoś osobistego. Jednak relacje – także te budowane przez serwisy umożliwiających poznawanie nowych ludzi – rozwijają się poprzez stopniowe i wzajemne odkrywanie swojego wewnętrznego krajobrazu: przekonań, marzeń, lęków, poczucia humoru, reakcji na świat. Temat „jak minął dzień” z natury koncentruje się na zewnętrznych, często banalnych faktach, a nie na wewnętrznych doświadczeniach. Aby rozmowa nie stała się jałowa, konieczne jest świadome wprowadzanie wątków, które otwierają drzwi do tych głębszych warstw. Nie oznacza to, że od razu trzeba pytać o traumy z dzieciństwa. Chodzi o subtelne przesunięcie akcentu z „co się wydarzyło” na „jak to na ciebie wpłynęło, co o tym myślisz, jak to odczuwasz”. Na przykład, zamiast pytać: „Jak minął dzień w pracy?”, można zapytać: „Czy dzisiaj w pracy było coś, co cię pozytywnie zaskoczyło lub zirytowało?”. Albo, będąc po swojej stronie, zamiast sucho relacjonować: „Byłem na spotkaniu”, można powiedzieć: „Dziś na spotkaniu padł pomysł, który od razu przypomniał mi książkę, którą czytałem. Zastanawiam się, czy czasem nie szukamy skomplikowanych rozwiązań, gdy proste są pod nosem. A ty masz tendencję do komplikowania czy upraszczania?”. To przekształca rozmowę z raportu w wymianę perspektyw.

Kluczem do uniknięcia jałowości jest traktowanie rozmowy jako procesu odkrywczego, a nie obowiązku podtrzymywania kontaktu. Jeśli po 2-3 dniach czujesz, że dialog kręci się w kółko, to znak, że trzeba podjąć działanie. Możesz to zrobić na dwa sposoby. Po pierwsze, przejść do konkretu i zaproponować zmianę formy kontaktu. Napisać: „Przyznaję, że te nasze czaty coraz bardziej przypominają dziennik pogody :) Chętnie pogadałbym normalnie, żeby się lepiej poznać. Może krótka rozmowa telefoniczna w weekend?”. To jasno komunikuje, że zależy ci na jakości, a nie tylko na ilości wiadomości. Po drugie, zadać pytanie, które wymaga refleksji i nie ma jednej poprawnej odpowiedzi. Pytania, które otwierają głębszy poziom to np.: „Jakie trzy słowa najlepiej opisują twoje podejście do życia?”; „Gdybyś miał/miała spędzić miesiąc w dowolnym miejscu na Ziemi, robiąc tylko jedną rzecz, co by to było i dlaczego?”; „Jaka lekcja z ostatnich pięciu lat twojego życia okazała się dla ciebie najcenniejsza?”. Takie pytania są jak klucze – otwierają zamki, za którymi kryje się osobowość. Oczywiście, należy je zadawać z wyczuciem i w odpowiednim momencie, gdy już jest pewna podstawowa znajomość. Jeśli druga strona konsekwentnie unika takich tematów, odpowiada zdawkowo lub wraca do schematu „u mnie ok”, jest to wyraźny sygnał, że albo nie jest gotowa na głębszą relację, albo jej intencje są inne (np. zabicie czasu). Wtedy, zamiast męczyć się jałową wymianą, lepiej z godnością odpuścić i poszukać kogoś, kto ma ochotę i odwagę na rozmowę, która naprawdę coś buduje. Pamiętaj, że rozmowa jest krwiobiegiem rodzącej się relacji. Jeśli krew krąży tylko w małym, powierzchownym kółku, organizum nigdy nie urośnie. Potrzebuje ona tlenu głębszych tematów, by żyć i rozwijać się w coś wartościowego.