Komunikacja w świecie cyfrowych randek to taniec energii przekazywanej przez słowa. Każda wiadomość niesie ze sobą nie tylko treść, ale i ładunek emocjonalny, intencję oraz stan ducha nadawcy. Gdy siadasz do klawiatury, będąc pod wpływem frustracji, zdenerwowania, smutku lub głębokiego zniechęcenia, istnieje bardzo duże ryzyko, że ten stan – często zupełnie niezwiązany z osobą, do której piszesz – przefiltruje się przez twoje słowa, nawet jeśli starannie je dobierasz. Może to przybrać formę wyczuwalnego pośpiechu, mniejszej życzliwości, skrótowości, która zostanie odczytana jako brak zainteresowania, lub wręcz nieświadomej, pasywnej agresji. Rozpoczynanie nowej rozmowy lub kontynuowanie istniejącej w takim momencie jest jak budowanie mostu z mokrego, niestabilnego drewna – może się zawalić pod wpływem własnego ciężaru, zanim jeszcze ktokolwiek zdąży po nim przejść. Dlatego dyscyplina, by nie angażować się w te interakcje w chwilach emocjonalnego dołka, jest niezwykle ważną umiejętnością, która chroni zarówno twoje szanse, jak i twój spokój.

Mechanizm jest prosty: nasz stan emocjonalny koloryzuje percepcję i wpływa na język. Kiedy jesteśmy sfrustrowani po ciężkim dniu w pracy, nasz mózg działa w trybie „walki lub ucieczki”, jest mniej empatyczny i bardziej skupiony na sobie. Jeśli w takim stanie otworzymy aplikację randkową, nawet pozornie neutralna wiadomość od nowej osoby może zostać przez nas odebrana jako irytująca, a nasza odpowiedź – choć poprawna merytorycznie – będzie pozbawiona ciepła i autentycznej ciekawości. Możemy niechcący użyć zbyt oszczędnych sformułowań, zapomnieć o pytaniu zwrotnym, lub co gorsza, odczytać czyjś żart jako przejaw braku powagi i zareagować defensywnie. To, co dla osoby po drugiej stronie jest zwykłym początkiem wymiany, dla nas staje się kolejnym „zadaniem” lub „obowiązkiem”, który wykonujemy bez serca. Co więcej, nasza własna, negatywna energia może sprawić, że spojrzymy na profil tej osoby przez pryzmat naszego złego nastroju – wyolbrzymimy drobne niedopasowania, które w innym stanie umysłu uznalibyśmy za nieistotne, i z góry zakładamy, że rozmowa nie ma sensu. To samospełniająca się przepowiednia – zaczynamy interakcję z negatywnym nastawieniem, które następnie przekłada się na nasz styl komunikacji, co z kolei zmniejsza szansę na pozytywną reakcję, potwierdzając nasze początkowe przekonanie. W ten sposób, zamiast dać szansę potencjalnie ciekawej znajomości, odstraszamy osobę, z którą w lepszym dniu moglibyśmy nawiązać dobry kontakt.

Dlaczego lepiej odpisac później? Ponieważ odroczenie reakcji jest aktem odpowiedzialności i szacunku. Szacunku dla drugiej osoby – której nie obciążasz swoimi chwilowymi emocjami – i odpowiedzialności za własny wizerunek oraz za jakość relacji, którą próbujesz budować. W świecie serwisów umożliwiających poznawanie nowych ludzi, gdzie pierwsze wrażenie jest często decydujące, wysłanie jednej, napisanej w pośpiechu lub z gorzkim podtekstem wiadomości, może zniszczyć tygodnie budowania pozytywnego obrazu. Oczekiwanie do momentu, gdy emocje opadną, a umysł wróci do stanu względnej równowagi, pozwala na strategiczne i autentyczne podejście. Gdy odpowiadasz będąc w dobrym nastroju, twoje słowa są naturalnie bardziej otwarte, ciepłe i kreatywne. Łatwiej ci dostrzec humor w czyjejś wiadomości, zadać wnikliwe pytanie, wykazać się uważnością. Nie musisz tego udawać – to wypływa z twojego aktualnego stanu. Praktyczną zasadą może być: „Nie piszę nowych wiadomości i nie odpowiadam na ważne, rozwijające się konwersacje, gdy czuję się wyraźnie poniżej swojej emocjonalnej linii podstawowej”. Możesz wtedy zamknąć aplikację, zrobić coś, co cię uspokaja (spacer, muzyka, film), a wrócić do niej, gdy poczujesz, że masz znowu wewnętrzną przestrzeń na autentyczną, życzliwą interakcję. To nie jest gra, to higiena emocjonalna w działaniu. Oszczędza ona mnóstwo niepotrzebnych nieporozumień i pozwala ci pokazywać się z najlepszej strony – nie jako wyidealizowanej wersji siebie, ale jako wersji zintegrowanej, która potrafi zarządzać swoimi stanami i nie pozwala, by przelotne burze psuły długoterminowe plany. W końcu budowanie relacji to maraton, a nie sprint, a w maratonie liczy się umiejętność zarządzania własną energią na każdym kilometrze trasy.